"Hy stap stadig deur die donker strate. In die vêrte skyn 'n eensame straatlig en dra die rooi gloed van die verkeerslig by tot die nag se onheilspellende atmosfeer. Elke wit asemteug word gou deel van die mis rondom hom, wat die straal van sy flitslig so duidelik weerkaats. Die volmaan sluip deur die herfsblare, wat die bome nog skraps beklee, maar bring geen warmte nie net yskoue lig. Die vier pote langs hom maak die enigste geluid wat durf om deur die stille nag te sny, soos skerp naels oor klippe krap..."
Dit klink soos die inleiding van 'n spanningsroman. Dit is egter nie, dit is 'n redelike akurate beskrywing van van my wandel met die hond gisteraand (Dalk effens oorgedramatiseer). Miskien is ek paranoïes, maar ek vind dit nognie heeltemal normaal om twaalf uur die nag alleen rond te stap nie, dit voel vir my soos moeilikhied soek. Die siening oor veiligheid is duidelik anders hier, en ook vir 'n rede. Ek het tot dusver nog geen rede gehad om onveilig te voel nie, al het mens nie hier hoë mure, elektriese drade, diefwering, 'n alarmstelsel of geslote deure nie.
As daar een ding is wat mens vinnig agterkom is dat mense se manier om dinge te sien verskil- dus verskillende mentalitiete. Of hierdie verandering in 'n mens se uitkyk ontstaan as gevolg van 'n verskil in kultuur, taal, omgewing of agtergrond weet ek nie, maar ek glo dit is 'n kombinasie van hierdie en meer faktore. As ek met my vriende in Suid-Afrika praat word my gedagtes terug getrek na 'n wêreld van stres, leer en vraestelle skryf. Iets wat op die oomblik vir my amper ongeloofwaardig voel, onrealisties.
No comments:
Post a Comment