Yshokkie!

Hierdie naweek wat verby is was 'n interessante een. Ek weet al vir 'n rukkie dat ons Sondag aand na yshokkie sou gaan, maar dit was net so 'n gedagte. Ek het nie baie daarvan verwag nie en so het dit al  my verwagtinge ongelooflik oortref.

Ek en die oom het vyfuur se kant losgevaar oppad na die tuisveld van die EC Hannover Indians. Ons het die stadion betree albei as yshokkie nuwelinge. Gelukkig het ons saam goeie vriende van die oom gegaan wat reuse ondersteuners is. Ons het 'n staanplek ingeneem en het gesien hoe die ys deur die manne platgevaar word en gesien hoe puks wat vlieg tydens die opwarming.

Die opwarming is gevolg met 'n kort vertoning van 'n klomp indiane wat op die ys rond skaats. Dit was nie lank tot die spel aangevang het. Net yshokkie als sport was alklaar vir my fantasties, maar dit was niks in vergelyking met die ongelooflike atmosfeer in die stadion nie. Die yskoue stadion is warm gesing deur ongeveer 2416 stemme. In yshokkie is daar drie speelperiodes van 20 minute elk. Tussen elke derde is daar 'n vyftien minute pouse. In een van die pouses het ek deelgeneem aan 'n spel waar jy probeer om 'n puk so na as moontlik aan die middel van die yskaatsbaan te gooi. Ek het ongelukkig nie gewen nie, maar vir 'n eerste keer was dit nie heeltemal te sleg nie.

In een van die ander pouses is my naam oor die luidspreker uitgeroep en is ek verwelkom by my eerste yshokkie wedstryd as 'n Suid-Afrikaner. Ek het nie gemerk hoe my gaspa weggesluip het om my naam in te gaan gee nie. 

Die Hannover Indians het die wedstryd 6-0 gewen en aangesien ek tussen al die tuisondersteuners was, was dit (en die koue) asemrowend. Ek het gisteraand besluit dat ek meer van die yshokkie hou as die sokker. Eerstens word daar nie aangesit deur die yshokkie-spelers nie, die enigste drama wat daar in die wedstryd is, is wanner twee manne mekaar met die vuiste pak. Die spel is vinnig, grasieus en absoluut brutaal.
Dit het my verras hoe goed hierdie spelers oor die ys gly, soos 'n tweede natuur. Dit maak sin, aangesien mens as sesjarige moet begin. Die wedstryd het my so beïndruk al was dit in Duitsland se derde liga.

Die yshokkie was vir my een van die hoogtepunte van my verblyf hier in Duitsland en soos 'n kersie op die bienenstich

'n Besoek aan die Universiteit

My tyd begin nou hier stadig uitloop. Die vlug word al hoe nader en die dae wat al agter my lê oorweldig die minderheid in die toekoms. Ek was weer hierdie hele week in die skool gewees. Dit is nou daardie tyd van die jaar wat mens nie regtig iets in die skool doen nie, al die werk is afgehandel en dit maak nie sin om nou met 'n nuwe tema aan te vang nie. So ek het in hierdie week drie films in die skool gekyk.

In hierdie week het ek begin om 'n baie vreemde ding te ervaar: om afskeid te neem van die mense hier. 'n Hele paar van die mense hier het in hierdie tyd so bietjie in my hart ingekruip, maar dan is daar natuurlik mense wat mens hier leer ken wat nie 'n ongelooflike indruk op jou lewe maak nie. Op een of ander manier moet mens vir die mense almal "totsiens" of liewer net "baai" sê. Die realiteit is egter so dat ek baie van die mense wat hier leer ken het, heelmoontlik nooit weer gaan sien nie, en ek weet dit ook. Ek hoop egter regtig ek kan nog kontak hou met hierdie mense wat ek saamdra huistoe, in die klein stukkie van my hart waarop "Duitsland" geskryf staan.

Soos ek reeds gesê het, die tyd aan hierdie kant loop, en ek probeer elke moment wat ek nog hier in die verre noorde het benut. Ek was vandag in die Leibniz Universität Hannover. Die hoofgebou van hierdie universiteit word oorspronklik as 'n woning vir die koning gebou, 'n kasteel. As gevolg van hierdie rede is die Universiteit net deur hoe dit lyk alklaar asemrowend. Ek het so 'n knap toer deur die universiteit en spesifiek die fisika fakulteit gekry. Ek het by een van die verjaarsdagpartytjies van 'n kooorlid, 'n fisikus ontmoet, wat vir my hierdie ervaring aangebied het. Dit was ongelooflik gewees en dit was ook baie interessant om te sien wat hy elke dag daar maak. Hulle is tans besig om 'n atoom horlosie daar te ontwikkel en te verbeter, hy het vir my die laborotorium gewys, waar 'n gekonsentreerde lasarstraal deur 'n wolk atome, wat in 'n vakuum hang, gestuur word (Of iets in hierdie lyn ongeveer)

Dit is belewenisse soos hierdie wat ek dink mens nie op 'n toer deur Europa sou beleef het nie. Sondag het ek nog so 'n belewenis ervaar. Ek het Sondag saam die Knabenchor Hildesheim in die Michaelis Kirche gesing. Ons het ontrent die hele naweek gesing, maar die konsert Sondag was regtig iets besonders. Dit was ongelooflik om in so 'n pragtige kerk te kan sing, en dan boonop saam so 'n goeie koor. Die atmosfeer was eufories. Hildesheim as stad is bekend vir die onvasbare hoeveelheid  kerke wat in so 'n klien area is. Dit is ook nie asof dit klein kerkies is nie.

 

'n Wonderlike Naweek, (Dag 58-60 ongeveer)

Ek het nou eintlik redelik baie tyd om te skryf, want ek is nou offisieel siek. Ek is nou al eintlik vir 'n week en 'n half siek, maar dit was nognie bevestig nie. Ek het toe gister 'n draai by die dokter gaan maak, so nou is ek afgeboek tot Vrydag. Volgends my geaardheid is ek egter baie stadig om te erken dat ek tyd het, want dan laat ek ruimte vir verveeldheid in, maar skryf moet daar geskryf word.

Soos ek reeds genoem het, was die naweek wat verby is werklik 'n ongelooflike ervaring. Ek is Saterdagaand na 'n sestistigste verjaarsdag partytjie uitgenooi. Dit is nou nie noodwendig die plek waar elke sestienjarige seun dink hy sy Saterdagaand wil spandeer nie, maar ek het mos gesê ek gaan nuwe goed probeer. Om na die verjaarsdag van 'n tannie, wat die ma van die dirigent van 'n koor is waarin my gaspa sing, te gaan is virseker iets nuuts vir my. Die koor (waarin ek nou vir hierdie tyd ook sing) het daar opgetree. Die optrede het 'n verskydenheid interessante liedere bevat, onder vele andere een waar ek in Lederhosen, met 'n halsdoek en 'n hoed met my Ukulele tussen die mense moes dans en sing. Al is 'n sestigste nie noodwendig die normale plek vir 'n sestienjarige seun nie, is ek definitief nie 'n normale sestienjarige seun nie (gelukkig is ek al bewus van hierdie feit)

In elk geval van hier af het die partytjie net lekkerder geword, ek het baie lekker met al die Duitse mense gepraat en gekuier. Toe my gaspa nege-uur sê hy moet huistoe, het ek half grapperig gevra: "Hoekom dan so vroeg?" Die tannie wie se verjaarsdag dit was het dit gehoor en net daar besluit ek slaap daar vir die aand. Ek was eerste stomgeslaan, want ek bedoel ek ken eintlik gladnie die mense nie. Die aand verder was in elk geval heerlik gewees, die mense is ongelooflik vriendelik en oulik met my. Ek het gevra dat hulle my die volgende oggend wakker maak en saam kerktoe vat. Dit het beteken dat ek drie uur in die bed en weer nege uur uit was, wat nie heeltemal onbillik is nie.

Die kerkdiens, was weer mooi gewees in die klein dorpskerkie. Duitsland wemel met die tema van advent en kersfees. Sondag was dan ook nog Nikolaus, 'n dag wat ons nie so sterk fier daar in die suide van die wêreld nie. Die tradisie is eintlik iets in die lyn van 'n vroeë kersfees. Die kinders moet hulle skoene poets en dan in die nag vir St. Nikolaus los. As jy soet was deur die jaar kry jy 'n skoen met lekkernye en klein geskenkies volgestop. Na die kerkdiens is ek voorgestel aan Samuel Steinert, wat saam sy ouers vir dertien jaar in Suid-Afrika gewoon het voor hulle terug na Duitsland getrek het. Dit is ongelooflik hoe klein die wêreld is, want hy was saam my nefie in die Duitse skool in Pretoria. Ek dink egter as dit in Suid-Afrika was sou ons nooit mekaar leer ken het nie, maar hier in 'n klein Duitse dorpie Sibbese het ons stories oor Suid-Afrika gedeel. Ek en hy het toe vir 'n uur na kerk kitaar gespeel en gesing, en toe is ek weer huistoe.

Daar is 'n paar keer wat mens net moet stop, staan en oorweeg: "Wat is die kanse?" En die antwoord wat dan in my kop in pop is gewoonlik asemrowend.

Dag 57

Met elke deurtjie wat ek oop maak, word my asem weggeslaan. Die adventskalender soos 'n horlosie wat stadig die tyd af tel. Ek probeer dit ignoreer, dat dit nie in my gedagtes lol nie, maar elke Sondag as nog een van die kersies brand, besef ek dit is 'n realiteit: my tyd hier kom stadig maar al te seker tot 'n einde.

Ek het al weer 'n redelik tydjie laas voor die rekenaar gekom. Daar is nou so baie om te deel en te vertel. Hierdie naweek (en Donderdag daarby) was regtig ongelooflik. Dit voel soms dat slegte gedagtes verskyn, en dan gebeur daar iets, of ek besef iets wat so klein is, maar op so 'n manier hierdie hele ervaring een duisend keer meer die moeite werd maak.

Donderdag was 'n fantastiese dag net op sy eie. Dit was nie beplan om so lekker uit te draai nie, maar op een of ander manier het dit net. Die dag het begin met 'n fisika toets in die skool. Ek weet nie hoekom nie, maar 'n toets wat goed gaan, maak my altyd gelukkig, net om weer te voel ek weet darrem iets. Daarna was dit maar weer skool soos normaal gewees. Ek is mal oor die skool hierso wat die werk aanbetref en hoe die werk gedoen word, maar oor die kinders is ek nie so totaal gelukkig nie. Ek vind die kinders wat ek by die skool tot dusver getref het (want dit is ook maar alles waarmee ek te doen kry) vreemd. Dit is asof hulle eenvoudig netnie belang stel in die lewe van ander mense nie. Hulle is vasgevang in hulle eie glasboksie, maar die uitsig na buite is heel dof. Ek het dan so 'n bietjie vroeër huistoe gekom. Ek het eintlik nog 'n Duitse periode oor gehad, maar anders sou die hele dag nie uitwerk nie. Ek het ook tot die slotsom gekom dat dit so onbelangrik is wat ek hier eintlik in die skool doen, solank ek net iets doen.

Ek was toe by die huis gewees vir 'n rukkie totdat Walle (my gaspa) my opgelaai het. Ons is toe na Hildesheim. Ons was in die  Hildesheimer Dom, 'n asemrowende kerk, met 'n spesiale geskiedenis. Dalk meer indrukwekkend is die sogenaamde "Duisendjaar oue roosbos" wat teen die muur van die kerk groei. Met 'n geskiedenis wat lui dat Kaiser Ludwig in die jaar 815 daar verlore geraak het op 'n jagtog. Hy het toe op sy knieë gesak en gebid, en sy nekhanger van Moeder Maria het hy op 'n roosbos neergelê. Die volgende oggend toe hy wakker word toe is die bos (in Somer) met sneeu bedek. Kaiser Ludwig het dit as 'n teken geneem en besluit om 'n kapel daar op te rig. Dit het oor die afgelope 1200 jaar ontwikkel tot 'n pragkerk en 'n stad.

Van daar af het ons 'n draai gaan maak by die Hildesheim Weinachtsmarkt. Virseker groter as die een hier in Burgstemmen. Op die ou Markplein is daar 'n klomp Stalletjies uitgepak wat alles net een tema verkondig: Kersfees. Van versierings tot gluhwein is alles daar te koop. Van daar af het ons vinnig deur die stad gestap en op die boonste vloer van 'n winkelsentrum het ons Hildesheim in die donkerte van die nag besigtig. Daarna was ek en Walle na 'n optrede van die Knabenchor Hildesheim in 'n vlugtelingtuiste. Dit was 'n baie interessante belewenis, want ons sing egte Klassieke en Barok liedere met kindertjies wat orals rondharloop en skree. Ek moet sê die plek was so effens chaoties gewees op daardie oomblik, maar een ding kon ek duidelik sien: die kinders is gelukkig. Ongeag al die slegte politiek en probleme wat Duitsland ervaar kon ek iets sien in die glimlag van een vierjarige. Daar word vir hierdie kind die geleentheid gebied om normaal groot te word.  Die kindertjies praat al regtig goed Duits en mens kan die moeite sien wat daar gedoen word om hierdie mense tuis te laat voel.

Duitsland is dalk nie Suid-Afrika nie, maar Duitsland is 'n ongelooflike plek.

'n Naweek in Hannover (Dag 42- 44)

Ek is nou nie meer heeltemal seker wanneer watse dae was nie, maar ek is agter. Ek het nog so baie om te vertel en daar is net nie genoeg tyd om alles neer te lê nie. Die probleem is dat die dinge gebeur, en selfs die tyd wat niks gebeur nie, doen mens nogsteeds iets want die feit is: die lewe hier gaan aan, net soos wat dit doen in Suid-Afrika. Ek is baie bly om nou te kan sê dat ek nie altyd genoeg tyd het om te skryf nie, want my dae raak al hoe voller.

Hans-Peter Fechter's A Series of Unfortunate Events

Na my kooroefening klim ek in die kar van een van die koorlede. Dit is so gereël dat hulle my by die treinstasie gaan aflaai. Gelukkig kom die seun saam, want die kaartjie automaat vat nie geld kleiner as tien euro nie en vir een of ander rede wil my vyf-euronoot nie aanvaar word nie. Op die ou einde kry ek 'n kartjie en sit ek op die bankies by die treinstasie en wag. ek klim op die trein met my klein tassie vir die naweek en my ukulele, en begin met die nie so lang reis na Hannover.

In Hannover word ek opgelaai deur die gasfamilie van Carita van den Berg 'n ander uitruilstudent wat ook deur dieselfde program hier uitgekom het. Ons het mekaar eers 'n paar weke vroeër ontmoet by een van die FSA se vergaderings, maar ons het vasgestel dat ons min of meer in dieselfde rigting oppad is. Ons het toe al besluit dat ons ten minste een keer gaan kuier, want ek bedoel ons altwee is basies in dieselfde bootjie. Haar gasfamilie bly op die hoogste verdieping van 'n woonstel, in die middel van Hannover. Dit is 'n heeltemal ander ervaring, as wat ek hier het, met ons huis en die tuin met eende en hoenders en 'n miniatuur aartapel boerdery. Ek is wel nie bang vir die stad nie, Pretoria is darrem ook 'n stad.

Haar gasfamilie was baie oulik gewees. Hulle praat met Carita Engels en hulle Engels is redelik goed. Een van hulle dogters was vir 'n jaar op 'n uitruil in Nieeu-Seland gewees, so alhoewel sy Duits is praat sy Engels met 'n Kiwi aksent. Ons het Saterdag Hannover ingevaar, met 'n bladsy uit die telefoonboek as kaart, en 'n redelike onskere plan. Ons het op die ou einde besluit om 'n draai te gaan maak by die Sprengel museum vir moderne kunste, op die oewer van die Maschsee. Dit was 'n baie vreemde ervaring om deur 'n kunsmuseum te dwaal met geen idee of agtergrond kennis oor die werke daar binne nie. Dit was moeilik om alles kuns te noem, want van die werke was regtig ongelooflik vreemd, maar ek het na Duitsland gekom met die plan om nuwe goed te probeer en hierdie was definitief een van die nuwe goed. Voor die museum het ons egter 'n draai gaan maak by die Neues Rathaus, wat in 1913 in gebruik geneem is. Dit is regtig 'n pragtige gebou en lyk soos 'n sprokieskasteel binne en buite.

Ons het die hele dag met die trein rondgery, en dit was ook vir my fantasties om daardie gevoel van vryheid te beleef - totale onafhanklikheid. Ons het besluit dit is tyd vir 'n roomys al was dit onder tien grade celsius gewees. Daar is eenvoudig nie 'n tyd wat 'n roomys nie werk nie.

Sondag het ons die stad aangepak met een misie - om Starbucks te kry. Dit was nie baie moeilik nie aangesien daar een op die treinstasie was. Van daar af het ons by die Marktkirche uitgekom en toe ons by die kerk uitkom toe begin dit sneeu. Ons het eers Carita se foon gebruik om fotos te neem, maar dit het pap geword toe begin ons myne gebruik. Die Duitsers het dit nie noodwendig as sneeu gesien nie, maar ysreën. Vir my was dit koud, wit en sag, genoeg om dit as sneeu  te klassifiseer. Wat sneeu wel is, is ongelooflik koud. Met die dat die sneeu so vinnig gesmelt het, het mens sommer saam die koue ook nat geword. Dit is die dat ons toe skuiling begin soek het. Ons het geweet die Rathaus is oop, en warm. Ons het daarnatoe gehardloop...en ek het by die trappe opgejaag om warm te word. Met die dat ons my foon as kamera gebruik het was dit in my baadjiesak, en toe ek die trappe op is, toe is my foon nie meer daar nie. My foon het onder gebly, maar met die pad na die grond toe het die skerm totaal gebreek, en so erg dat die selfoon onbruikbaar is. Dit was natuurlik baie sleg, maar die dag was so mooi en so perfek dat dit nie my op daardie oomblik te veel om kon krap nie.

Ons het later half gevries, maar baie gelukkig weer by die huis uitgekom. Ons het aandete geëet, en daarmee het ek die eerste vaartyd van my trein verpas. Dit was wal nie 'n probleem nie, want daar ry nog een 'n uur later. Ek was reg vir die tweede trein, maar êrens was daar 'n gaping in die kommunikasie, ek het gedink hulle gaan my na die treinstasie toe ry soos wat hulle my opgelaai het, met die kar. Hulle het gedink ons gaan met die U-bahn daar uitkom. Op die ou einde het ek dit besef en het ons met die U-bahn by die hoofbaanhof uitgekom, nognie laat nie, maar effens knap. Ek koop toe 'n kaartjie na Nordstemmen, maar op die kaartjie staan daar nie op watter baan die trein ry nie. Ek sien toe 'n trein na Hildesheim met dieselfde vaartyd as my trein en in dieselfde rigting, en klim toe op die trein. Die oomblik wat die trein weggevaar het, het ek geweet ek is nie op die regte een nie, maar daar was niks wat ek kon doen nie. My foon is gebreek. Ek ken nie my gasfamilie se nommer uit my kop uit nie. Die leêr met die nommers lê by die huis in Burgstemmen. Op daardie oomblik besef ek, ek kan vir niemand laat weet waar ek is nie. Die enigste ding waaroor ek gestres het is dat my gasfamilie stres, want ek was eintlik nie verlore nie, net laat. Ek het hulle vooraf laat weet dat ek tien voor agt by die treinstasie in Nordstemmen gaan wees. Dit is egter toe nie meer moontlik nie. Ek het al klaar 'n haalfuur laat by die treinstasie in Hildesheim uitgeklim en geweet ek moet nou 'n kaartjie terug koop na Nordstemmen. Ek het wel net 'n twintig euro-noot gehad en soos ek vroeër genoem het die masjien vat net tot by tien euro. ek het toe vinnig met 'n man wat daar gestaan het geld geruil om 'n kaartjie te koop, maar ek het dit baie sterk oorweeg om nie een te koop nie.

Ek was egter baie bly dat ek dit wel reg gekry het, want die oomblik wat die trein sy deure toegemaak het, is die kaartjies gekontroleer. Ek was gladnie lus om hierdie hele storie aan 'n beampte te verklaar nie. Ek het toe so negeuur se kant by die treinstasie in Nordstemmen uitgeklim en het begin huis se kant toe loop. Gelukkig laai my gaspa my toe op, om my te infromeer dat die bundespolizei my soek en dat die baanowerhede my naam en beskrywing orals afkondig. Ek kan net indink wat hulle sê: "Ons soek vir Hans-Peter Fechter, 'n sestienjarige seun met rooi hare en 'n swart baadjie, wat Duits kan praat, maar met 'n Hollandse aksent en uit Suid-Afrika kom."

Gelukkig het ek op die ou einde veilig by die huis uitgekom.

Vlugtelinge, vervolg

Ek het gister begin vertel van die hantering van die vlugtelinge en die terreur hier in Duitsland. Een van die goed wat regtig my oë oopgemaak het om hierdie hele ding van die ander kant af te bekyk is 'n Moslem in my skool. Hy is een van die vriendelikste jongmense wat ek hier leer ken het. Toe die man wat die voorlesing die doele van die Islamietiese Staat begin bespreek, het hy sy hand opgesteek en die geloof verderdig. Die IS word deur baie van die Moslems net as 'n terroriste organisasie beskou en ek glo dit is vir hulle nog erger, omdat hierdie "ekstremiste" die hele geloof se naam deur die modder sleep.

Een van die groepe wat op die oomblik die swaarste kry deur hierdie hele vlugtelinge situasie is die Duitse burgers van Arabiese, of oosterlike oorsprong. Die probleem is dat daar nou 'n duidelike skeiding tussen Burgers en vlugtelinge gemaak word en baie van hierdie Duitse Moslems, bevind hulself aan die verkeerde kant van die lyn. Dit beteken dat daar burgers is, wat eweskielik tweekeer na gekyk word, omdat hulle dieselfde lyk as die vlugtelinge. Ek dink egter dat dit spesifiek hierdie Duitsers is, wat die sleutel is om hierdie vlugtelingkrisis op die beste wyse te hanteer. Met dieselfde geloof, en tot dieselfde taal instaat, is dit moontlik vir hulle om met die vlugtelinge in kontak te tree op 'n baie dieper vlak, as om met hulle in gebroke Engels te praat (Altwee kante se tweede taal)

Die wêreld het sterk gereageer op die aanslagte in Parys, omdat dit voel asof die IS nou die westerse wêreld betree het, en uiteindelik 'n standpunt hier gemaak het. Wat ons wel nie moet vergeet nie is dat hierdie gruweldade nou al vir meer as 'n jaar heers in die lande waar die vlugtelinge vandaan kom. Die angs wat ons gehad het na die Parys aanvalle, is dieselfde angs wat hierdie vlugtelinge uit hul huise en lande gedryf het.

Daar het 'n snaakse ding op die treinstasie Sondag-aand gebeur. Op die treinstasie is daar natuurlik baie vlugtelinge, omdat hulle (soos al die ander mense) van die treine gebruik maak om by plekke te kom. Daar het 'n man verby gedrentel gekom, 'n bierbottel in die hand en 'n slur in sy woorde. Hy stop voor my, gooi sy hande in die lug en vra my: "Waar kom hulle almal vandaan? Afrika, Asië." die man het verder beweeg en ek het eerder die geleentheid verby laat glip om hom te vertel dat ek ook van Afrika af kom. Daar is geen manier wat hierdie oom kon weet dat die spierwit, rooikop, blou-oog seun van dieselfde kontinent as hierdie mense wat hy so onregverdig beoordeel, kom nie of nie kom nie. Dit word vir my al hoe duideliker dat dit een van die gevaarlikste goed van vandag, is om iemand te beoordeel op grond van hul voorkoms, ongeag die nuusberigte en die geskiedenis wat aan jou vertel word.

Terugblik na Dag 39

Ek vra persoonlik omverskoning vir die lang blog-stilte, ek was eenvoudig net te besig. Die goeie nuus is dat ek nou onfgelooflik baie het om te vertel. Laas week was gevul met chaos, met woede en ook natuurlik met baie vreugde. As gevolg van die verloop van die tyd gaan ek alles nie noodwendig chronologies deurgee nie, maar eerder volgens tema.

Ek gaan begin met een van die grootste kwelpunte op die oomblik in Duitsland. Dit oorheers die nuus hier, gesprekke in skole,  tannies om koffietafels en ek is seker as die Duitsers gebraai het sou dit definitief om die vuur bespreek word. Ek was Dinsdag oppad na 'n beplande hoogtepunt van my verblyf hier in Duitsland, 'n internasionale sokkerwedstryd. Duitsland teen Nederland, in Duitsland, 'n "dit gebeur net een keer in jou lewe" tipe ervaring. Almal was natuurlik baie skepties oor of hierdie wedstryd wel gaan plaasvind, met die tereur aanvalle wat net die vorige naweek by 'n Duitse sokkerwedstryd in Parys gebeur het. Hierdie sokkerwedstryd sou ook dien as 'n stand teen hierdie terrorisme, met die Duitse Bundeskanselaar, Angela Merkel wat self haar teenwoordigheid in die stadion duidelik sou maak. Oppad na die wedstryd, met my gemoedere hoog en 'n Duiste sokkertrui aan my lyf, het ek na die HDI Arena in Hannover vertrek. Toe ons net in Hannover ingekom het, hoor ek oor die karradio: "Die sokkerwedstryd is op kort kennisgewing afgestel, as gevolg van 'n moontlike bedreiging" Emosies en gedagtes het oormekaar en deurmekaar deur my gedagtes gestroom: ongeloof, angs...woede. Ek kon nie glo dat die terreur gevaar so sterk kon wees, dat dit selfs iets in my lewe kon ontwrig. Aanvanklik was dit nie baie duidelik hoekom die wedstryd afgestel is nie.

Die rede het eers later die lig gesien toe die Duitse owerhede verklaar dat hul ingelig is van 'n wesenlike bom gevaar in die stadion, deur die Franse geheime dienste. Daar is gelukkig geen bom op die perseël gevind nie, maar ek stem saam dat mens eerder dit veilig moet speel in situasies soos hierdie. Die groot hoeveelheid mense en die teenwoordigheid van Angela Merkel het die wedstryd na my smaak te veel van 'n teiken gemaak. Ek was eers kwaad dat hierdie geleentheid van my af weggeneem is, maar later het ek meer tot my sinne gekom. Daar het die afgelope ruk soveel slegte dinge in die wêreld gebeur dat 'n sokkerwedstryd 'n klein opoffering is wat ek moes maak in vergelyking. Ons het toe in plaas van die sokkerwedstryd in die bioskoop (fliek) gaan sit, om die nuutste James Bond film te aanskou. Snaaks hoe die bomme, dood en gevaar wat jy beleef uit die sagte rooi stoele heeltemal anders as die daar buite opgeneem word. Binne is dit aksie, daar buite is dit aaklig. Dit raak bietjie angswekkend as die realitiet so eenders raak aan die storie op die silwerskerm.

Wat ek wel baie vreemd vind hier, is dat die terroriste stories en die vlugteling in die oë van baie mense hand aan hand loop. Ons het Vrydag in die skool 'n voorlesing gehad en daarna het ons 'n gesprek gevoer met die man, 'n plaaslike politikus. Die ouditorium vol tieners was vol vrae oor die hele krisis wat op die oomblik aan die gang is in Duitsland. Baie van die kinders weet ook maar net wat hulle hoor of lees op Facebook en hierdie Meneer kon as 'n bron van konkrete feite dien. Op die ou einde het dit daarop neergekom dat die vlugtelingkrisis juis dit is: 'n krisis. Dit word wel op so 'n manier hanteer dat die mense regtig nie bekommerd hoef te wees nie...

Hierdie onderwerp sal nog voortgesit word, wanneer my vingers weer die geleentheid kry om die sleutelbord aan te val, in hierdie land wat nie Suid-Afrika is nie.

Dag 37

Vandag het so stadig en rustig soos net 'n Sondag kan, ontwaak. Dit is die Duitse "Volkstrauertag" vandag. Die ingebruikneming van hierdie dag het reeds begin na die Eerste Wêreld Oorlog, en alhoewel die datum al 'n paar keer verander het is dit vasgestel dat hierdie, as herdenkingsdag sal dien vir die oorledenes van die groot oorloë. Dit vind plaas op die tweede laaste Sondag van die kerkjaar. Ons was vandag by die kerkdiens in 'n klein dorpie hier naby genaamd Hayersum.

Ek het die diens pragtig gevind, dit was regtig fantasties om weer in die kerk te kom. Die diens was gevul met die groot temas wat op die oomblik die Duitse nuuswêreld oorweldig. Dit het gewissel tussen die vlugtelingskrisis, die dood van Helmut Schmidt (Oud Bundeskanzler van Duitsland) en dan natuurlik die aanvalle wat Vrydag in Parys plaasgevind het. Die laasgenoemde gebeurtenis was so onlangs dat die pastoor nie eintlik op dit voorbereid was nie. Dit was 'n wonderlikke samevatting van hoe ons die pyn en lyding van hierdie lewe moet benader. Gelos deur die woorde van Matteus 25:"Ek was honger, en julle het my iets gegee om te eet..." is ons aangespoor om die swaarkry in die wêreld te beveg met absolute goedhartigheid van ons kant af.

Die diens het geëindig met 'n kraanslegging, waargeneem deur die freiwillige feuerwehr, en begelei deur my gaspa se trompet. Hy het ongelooflik gespeel. Die melodieë van Nader my God by U en Genade Onbeskryflik Groot het saam met die druppels van die mistroëstige weer saamgesmelt in 'n hartseer huldeblyk.

Vandag was Sondag middagete in my hande, en aangesien ek nie 'n Suid-Afrikaanse kookkuns kokkedoor is nie, het ek besluit om een van my gunstelinge te kook, Coke-hoender. Dit was wel 'n uitdaging om iets vir die eerste keer te kook in 'n ander land sonder die hulp van jou moeder. Wat die ete aanbetref was dit heeltemal eetbaar, maar daar was definitief plekke vir verbetering, wat ek nog in die toekoms sal benut.

Dag 33

Die enigste rede waarom jy iets vreemd vind is, omdat jy uit 'n ander verwysingsraamwerk kom. Jou kop soek heeltyd vergelykings punte, verwysings punte, dinge wat eenders lyk of klink. Iewers, êrens in die choas probeer jou kop die leidrade soos toutjies aanmekaar vleg en die oomblik wat jou gedagtes nie met iets in die argiewe verbind nie, sien jy dit as vreemd.

Ek het al 'n paar keer vir die kinders hier goed uitgewys wat vir my nie mooi logies is nie. Die toetse word gemerk en dan word die punte teruggee op 'n skaal van een tot ses. Die vreemde ding is egter dat een die beste is.
"Hoekom?" is al wat ek gevra het.
Die antwoord was net so eenvoudig: "Dit is nog altyd so."
Die dinge waarmee mens grootword is nie so eenvoudig om te bevraagteken nie, want hoe bevraagteken mens iets, as dit al is wat jy ken. Verdere dinge wat hier ook verskil is die lengtes van die periodes. Hulle het maksimum vier verskillende vakke in 'n dag, waarvan almal dan 'n 90 minute periode is. Tussen elke periode is daar wel 'n vyftien minute pouse en as jy die dag vier vakke het is daar amper 'n uur middagpouse voor die laaste periode. Ek sê gladnie dit is verkeerd nie dit is net anders.

'n Ander avontuur wat ek hierdie week beleef het was my eerste Latyn klas. Ek het nie gedink ek gaan by wees nie, die ander leerders het ongeveer 'n vier jaar voorsprong, maar ek het wel nie verwag om so verlore te wees nie. As ek raad kan gee, moet nie 'n ongelooflike moeilike vierde taal probeer leer in jou redelike moeilike derde taal nie. Ons het die periode spandeer om 'n Latynse brief te aniliseer en te vertaal. Daar ontstaan wel 'n probleem ('n klein probleem) as jy net elke derde woord van die taal verstaan waarin die vreemde deel aangeleer word. Ek het die periode egter baie geniet, want op 'n manier het dit daarop uitgekom dat ek en die meneer 'n gesprek oor Suid-Afrikaanse politiek gevoer het. Die Latyn was ook interessant, om te sien hoe mens 'n woord kan neem en dan die apparte uithaal en dan terug te verwys na die oorspronklike Latyn, die boustene van die taal.

Dag 30

Hierdie week was weer ons eerste skoolweek na die vakansie. Soos ek reeds genoem het, het hulle hier in Duitsland drie verskillende vlakke van skool. Ek het hierdie week na een van die ander vlakke geskuif - die Gimnasium. Ek het ook 'n "sprong" na graad tien gemaak. Mens kan baie skryf oor wat 'n skool beter of slegter maak: 'n skool bly eenvoudig 'n skool. Dit is die gesindheid van die mense wat werklik die verskil maak.

Tot dusver ervaar ek die skool hier as net dit - 'n skool. 'n Akademiese instansie wat verantwoordelik is vir die leer en onderrig van kinders. In Menlopark word die skool nie net deel van jou daaglikse roetine nie, dit word deel van jou hart. Ek dink dit het iets te doen met die feit dat ons saam as 'n skool aan sport, kultuur en vele meer deelneem. Hierdie kompetisie bou tradisie, 'n tipe patriotisme.

Verder begin dit nou vir my voel asof ek werklik my voete hier begin vind. Elke dag is nie noodwendig op sy eie 'n avontuur nie, maar dit vorm alles deel van die avontuur wat ek, my lewe noem. Hierdie naweek was egter weer heel interessant. Ek was Saterdag met twee vriende wat ek hier gemaak het na die Erlebnis Zoo Hannover. Die dieretuin self is ongelooflik mooi gemaak. Die dieretuin is in temas ingedeel en is dan ook volgens hierdie temas gebou. Die grootste deel van die dieretuin (tot my spyt) was die Afrika afdeling. Verder was daar 'n Yukon afdeling wat alles van wolwe tot die Amerikaanse bison bevat het. Oor die algemeen was dit 'n wonderlike ervaring. Die weer op die oomblik is fantasties hier. Volgens die mense hier is Suid-Afrika nie die enigste plek waar dit op die oomblik buitengewoon warm is nie. Ek hoop en bid net, dat daar van ons reën die pad huistoe vind. 

Wat ek verder vreemd gevind het is dat daar honde binne die dieretuin toegelaat word. Daar is wel 'n paar redes hoekom ek dit nie persoonlik sou doen nie. In die eerste plek kos dit R 125 om die hond in te vat. Verder kan mens (natuurlik) ook nie al die afdelings betree met 'n hond aan jou sy nie. Een van die groep moet dan alleen met die hond buite wag. Ons het daarna die aand 'n film in die kerksaaltjie gaan kyk- Honig im Kopf. Dit is 'n Duitse fliek, ook hier geproduseer. Ek moet ongelukkig erken dat dit effens beter was as ons plaaslike geproduseerde films. Dit is regtig 'n hartroerende verhaal wat handel oor 'n dogtertjie en haar oupa, wat Alzheimer ontwikkel. Alhoewel dit nie heeltemal realisties uitgebeeld word (soos aan my verduidelik deur my gasma wat daagliks met hierdie tipe ding werk) het dit definitief  'n paar gevoelens in my wakker gemaak en het ek ook na my eie grootouers verlang.

Ten slotte, dit was 'n goeie week in die lewe van 'n uitruilstudent, maar Duitsland word nogsteeds nie Suid-Afrikia nie.

Dag 24: 'n Perspektief Wisseling

Dou voor dag was ons wakker en gereed om te vertrek. My familie hier het my die ongelooflike voorreg gegun om na die hawestad Hamburg te vaar. Die autobahn was leeg soos die son nog sy strale agter die horison probeer hou het. Ons het so uur en 'n half later by die Fischmarkt in Hamburg uitgeklim. Ek het gedink dit gaan 'n vismark wees, daar was vis, maar dit was meer soos 'n vloeimark met 'n ongesonde hoeveelheid visstalletjies. Dit vind elke Sondag oggend in Hamburg plaas, en vir twee en 'n half ure kriewel die strate tussen stalletjies, waar verkopers staan en hard skree om so kopers te lok en hul produk as die beste te adverteer. As die mark om 9:30 tot sy einde kom, verdwyn mense met hande vol pakkies - en stalletjies word deur rooigesig en stemlose eienaars opgepak.

Ons het van daar af na die Miniatuur Wonderland gegaan. Daar is vir my vooraf gesê dit gaan fantasties wees, maar natuurlik het die gedagte Ag hoe goed kan 'n model nou regtig wees in my agterkop gesit. Hierdie uitstalling, begin deur twee broers, het nie net hierdie negatiewe gedagtes nie, maar ook my asem weg geslaan. Dit is 'n ongelooflike belewenis om die wêreld totaal van bo af te sien, dit is soos om uit 'n vliegtuig te kyk, maar jy kan al die fyn besonderhede waarneem. Daar is so baie fyn besonderhede dat dit jou brein totaal oorweldig en naderhand kan jy net eenvoudig nie al die inligting wat jou oë sien innneem nie. Ons het eerste 'n draai in Switserland gemaak, waar treine op spore deur die alpe heen en weer beweeg. Alle meganiese modelle beweeg, en daar is orals liggies wat skyn. Elke vyftien minute is dit nag, en dan ry die model karretjies, vragmotors en polisie deur die verligte strate van Bayern, Las Vegas en Hamburg self. Daar word 'n lughawe uitgebeeld waar vliegtuie land en opstyg en goedere en mense op die lughawe heen en weer vervoer word (alles natuurlik op skaal gebou). Na die tyd vol jy soos 'n reus wat op die mensdom neerkyk.

Na 'n heerlike middagete is ek verras met 'n hawe rondvaart.  As jy deur een van die grootstes in Europa vaar voel jy baie klein. Ek, al dertig mense saam ons en natuurlik die boot waarop ons was is deur die massiewe masjiene gedwerg. Sodra mens dink die skepe is groot sien mens die plekke waar die skepe herstel word, die skip word heeltemal uit die water gelig in die sogenaamde "Dry Docks" In hierdie kort vaart deur die hawe sien jy (natuurlik) 'n groot verskeidenheid skepe, soos oorlogskepe (wat nou iets soos behoud-van-vredeskepe genoemk word). Mens sien ook natuurlik veel van Hamburg se geboue. Die mees opvallende een is die Elbphilharmonie Hamburg - hierdie gebou is 'n bewys dat ons nie in Suid-Afrika alleen is met ons stryd nie. Die onvoltooide gebou wat alreeds klaar moes wees, in 2009, het oorspronklik 'n begroting van €180 miljoen euro geniet, maar is nou naby aan €800 miljoen, en die einde is nognie heeltemal in sig nie.

Na die skipvaart begin mens wonder of jy ook net soos een van die klein figuurtjies in die uitstalling is. Deur 'n kunstenaar daar gesit op jou plekkie in die wêreld.

Dag 23: Rugby

The Road Not Taken

By Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I—

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

Die woorde van Robert Frost se The Road Not Taken het heen in weer in my gedagtes weerklink soos ek deur die geel gekleurde woud gedraf het. Om bietjie verskeidenheid by my drafroetes by te voeg, het my gaspa my hierdie oggend by die begin van 'n woudpaadjie afgelaai met die instruksies: "Geradeaus durch den Wald, dann siehst du die Spitze von die Kirche in Burgstemmen." Rofweg vertaal (soos in my kop): Hardloop reguit en soek dan die huis. Ek was nie 'n minuut aan die gang nie, toe vurk die pad. Ek het nie daar gestaan en altwee paaie ondersoek nie. Ek het natuurlik reguit gehardloop. Na so 'n kilometer in hierdie rigting begin Robert Frost se gedig in my kop verskyn, want dit was nou duidelik dat "I took the one less traveled by." Ek het wel aanhou draf met die hoop dat die pad êrens sal uitkom, inteendeel, al verskil wat hierdie pad gemaak het is dat ek 'n ekstra twee kilometer moes draf op 'n modderige plaaspadjie.  In 'n drafsessie, is dit makliker om die eerste weg wat klaarblyklik in die gedig verlore is weer te vind. Ek dink nie Robert Frost het gehoop dat hierdie gedig van hom so letterlik opgeneem sou word nie, maar nou ja. Die pad wat ek toe op die ou einde geneem het was pragtig en dit is seker al wat saak maak. 

Toe ek by die huis aankom het ons gou geëet en toe was ek, die oom en die tannie weer in die motor. Vandag was die uitstappie na Hannover om bietjie sport te gaan kyk, maar nie net enige sport nie -  Rugby. Vir een of ander rede wil dit voorkom asof Hannover die Rugby hoofstad van Duitsland is. Daar is agt rugby klubs in Hannover. Ons het hier vir een van die klubs Hannover 78 (tans derde in die Noord Bundesliga se eerste Liga) teen Hamburger RC (wat die agste en laaste plek op die ranglys beklee). Dit was ongelooflik interessant om Rugby in Duitsland, saam Duitsers, gespeel deur Duitsers te kyk. Ek het elke keer as daar 'n Duitse lynstaan roep of 'n skree van "Ball ist raus" skelmpies geglimlag, want op 'n manier klink dit net eenvoudig nie reg nie. Wat my wel baie verbaas het is die tipe rugby wat hul gespeel het. Ek het gegaan met die denke dat dit Europese rugby sal wees, dus dat die bal baie geskop sal word. Ek is egter aangenaam verras deur die fisiese hardloop-rugby wat gespeel is. Hannover het weggestap met 'n weghol oorwinning en ek met 'n positiewe beeld van Duitse rugby.

Na die rugby het ons 'n draai gaan maak by 'n binneshuise hokkietoernooi op dieselfde gronde. Dit was 'n o/16 toernooi, en  die eerste keer wat ek hokkie hier sien. Ek het weer begin jeuk om te speel, want die Duitsers mag maar. Die hokkie was baie vinnig, maar soos met die rugby ook vind ek dit baie moeilik om te vergelyk met diè wat ek ken. Terug by die huis was ons net betyds om die afskop van die rugbywêreldbekerfinaal te sien. My Duitse familie hier het dit saam gekyk, hulle geniet ook die rugby, alhoewel ons nie almal vir dieselfde redes kyk nie (die tannie fokus in diepte op Nieu-Seeland se mans)

'n Lekker dag, in 'n minder vreemde plek.

Dag 22 Deel 2

Ons het weg gery by die koor, ek met 'n groot glimlag op my gesig en 'n lied in my hart (wat maar altyd daar is). Ek het natuurlik gedink ons is op pad huis toe, ek was gelukkig verkeerd. Ons het 'n draai gaan maak by Hildesheim, waar die Lichtungen, die Internationales Lichtkunsfest, aan die gang was.

Wat hierdie fees basies behels het is dat die hele sentrale Hildesheim verlig is vir hierdie aand. Die winkels was oop tot laat (baie laat) en oral in die strate was daar stalletjies, optredes en vermaak. Teen die mure van, van die kenmerkendste geboue in die omgewing insluitend die St. Andreas kerk, is daar ongelooflike kunswerke met lig geskep. Teen die muur van die Landes Zentraal Bank (LZB), byvoorbeeld, is ligbeelde van die ou Deutsche Mark geldnote gestraal. Die nag, slegs gestipileer deur die tyd en nie deur die donkerheid van die lug rondom mens nie, was fantasties. Om deur so 'n ou stad (1200 jaar) verlig deur internasionale kunstenaars te wandel, was  werklik 'n ongelooflike ervaring!

Dag 22 Deel 1: Koor

Dit is reeds redelik laat, maar ek dink ek moet hierdie tyd neem om te skryf oor van die goed wat die afgelope paar dae hier plaasgevind het, aangesien ek nou eers eintlik tyd kry. Dit gebeur soms dat mens vir 'n tydperk nie veel doen nie en dan voel dit asof alles saam in een dag gebeur. Soos ek reeds genoem het sing ek hier saam met die oom en tannie in verskillende kore, en gister was dit my eerste optrede...in altwee.

Die eerste een sal ek nie juis 'n konsert noem nie - dit was by 'n begrafnis. Ek het wel nie in my wildste drome gedink dat my eerste kerkdiens (of kooroptrede), in Duitsland, by 'n begrafnis sou wees nie. Dit was vir my 'n eerste om by 'n begrafnis te wees waar ek nie die oorledene, die familie of die vriende ken nie, en boonop in 'n vreedme taal. Die diens het ek egter pragtig gevind, en al was dit nie onder die ideaalste omstandighede nie, was ek bly om weer by die kerk uit te kom. Dit is maklik om Godsdiens as van selfsprekend te beskou by die huis, daar word dit so maklik gemaak. Ons open by die skool, as die die skool sluit bid ons saam, ons bid voor etes, gaan kerk toe en het Sondagskool...hier is dit nie heeltemal so eenvoudig nie.

Ons het na die begrafnis nog so 'n bietjie in Hildesheim rond gery ons was by St. Michaelis kerk. Dit is ongelooflik mooi, en ongelooflik groot, maar is net nog een van die vele vir die mense hier. Later die middag het ons na 'n klein dorpie, Nette, gegaan vir my tweede konsert van die dag - saam met 'n ander koor. Voor die konsert het ons almal saam gekuier en bockwurst geëet. Die konsert was fantasties, in die klein plaaslike kerkie. Dit was spesiaal toe ek twee keer as die nuutste lid uit Afrika genoem is, ek neem aan dit is iets nuuts vir die koor en natuurlik ook iets anders vir die gehoor.

Dit was uit en uit 'n fantastiese konsert, maar die dag was nognie naby aan sy einde nie.

Dag 020

"Hy stap stadig deur die donker strate. In die vêrte skyn 'n eensame straatlig en dra die rooi gloed van die verkeerslig by tot die nag se onheilspellende atmosfeer. Elke wit asemteug word gou deel van die mis rondom hom, wat die straal van sy flitslig so duidelik weerkaats. Die volmaan sluip deur die herfsblare, wat die bome nog skraps beklee, maar bring geen warmte nie net yskoue lig.  Die vier pote langs hom maak die enigste geluid wat durf om deur die stille nag te sny, soos skerp naels oor klippe krap..."

Dit klink soos die inleiding van 'n spanningsroman. Dit is egter nie, dit is 'n redelike akurate beskrywing van van my wandel met die hond gisteraand (Dalk effens oorgedramatiseer). Miskien is ek paranoïes, maar ek vind dit nognie heeltemal normaal om twaalf uur die nag alleen rond te stap nie, dit voel vir my soos moeilikhied soek. Die siening oor veiligheid is duidelik anders hier, en ook vir 'n rede. Ek het tot dusver nog geen rede gehad om onveilig te voel nie, al het mens nie hier hoë mure, elektriese drade, diefwering, 'n alarmstelsel of geslote deure nie. 

As daar een ding is wat mens vinnig agterkom is dat mense se manier om dinge te sien verskil- dus verskillende mentalitiete.  Of hierdie verandering in 'n mens se uitkyk ontstaan as gevolg van 'n verskil in kultuur, taal, omgewing of agtergrond weet ek nie, maar ek glo dit is 'n kombinasie van hierdie en meer faktore. As ek met my vriende in Suid-Afrika praat word my gedagtes terug getrek na 'n wêreld van stres, leer en vraestelle skryf. Iets wat op die oomblik vir my amper ongeloofwaardig voel, onrealisties.

Dag 017: 'n Sportdag

Daar moet nie nou eintlik geskryf word nie, aangesien die Springbokke dit effens vermoeilik het om uit 'n positiewe oogpunt te skryf, maar nietemin, vandag was 'n uitsonderlike dag.

My gasgesin, alhoewel baie vriendelik en goedhartig, is ongelukkig nie sportliefhebbers nie. 'n Plan is 'n ding wat hul wel baie goed kan maak. Ek is om twee-uur, saam met die bure, na die HDI Arena weg. Dit is die tuisveld van die sokkerspan Hannover 96. Vandag was die stryd teen Eintracht Frankfurt. Soos meeste dinge doen Duitsers ook hulle sokker effens anders. Die atmosfeer in die stadion was ongelooflik, asemrowend en tot 'n mate onbeskryflik (ek sal wel my beste probeer) Die skare het so 'n drie-kwart van die stadion volgepak geklee in die wapenrusting van die sokkertoeskuier: Warm klere (met jou sokkertrui as die boonste laag), 'n Hannover 96 serp, bewapen met 'n beker goudgeel bier en natuurlik 'n bors vol liedere.

As mens die stadion binnekom word jy gegroet met die gons van duisende stemme. Ek het op 'n goeie plek gesit aangesien ek redelik naby aan die veld en die egte Hannoverane was. Die hele noordpawiljoen word gereserveer vir die "in-murg-en-been" ondersteuners en dit is hulle gebrul wat elke sitplek in die stadion laat vibreer. Wat die sokker self aanbetref het beide spanne nie daarin geslaag om in die eerste helfte 'n doel te aan te teken nie, en die probeerslae was taamlik power.  Die tweede helfte was kort onderweg toe die tuisspan die eerste keer die bal in die net kry. Die skare het oombliklik met 'n kakofoniese gejuig losgebars. Net so skielik soos wat die jolyt begin het is dit weer in die wiele gery toe 'n doel verby die Hannover doelwagter glip. Die skare was letterlik stomgeslaan.

Kort daarna het 'n doel deur Frankfurt klaarblyklik die einde van Hannover se wenpogings beteken. Iemand het wel vergeet om dit vir die skare te vertel. Met koppe omhoog het hulle hul span uit volle bors aangespoor. Die meerderheid van die stemme van die ongeveer 44 200 mense in die stadion was egter nie genoeg om Hannover van die nederlaag te red nie.

Een ding wat ek wel opgemerk het was dat die stadion nie 'n rookvrye sone was nie, maar die rook het later ook tot die atmosfeer bygedra. Dit voel vir my asof hier meer mense is wat rook in Duitsland, want mens sien meer mense wat rook hier. Feitlik weet ek nie hoe korrek die stelling is nie (Wikipedia sê in Duitsland rook 27% van die populasie waar Suid-Afrika dit slegs 16.4% is, natuurlik ook nie die mees betroubaarste bron nie). Op die oomblik  is ek bietjie hartseer. Of dit as gevolg van die Springbokke wat verloor het is, of ontrekkingssimptome van al die rook wat ek vandag ingeneem het is, weet ek nie heeltemal nie.  Een ding weet ek: Sokker in Duitsland is definitief die moeite werd.

Die sokker was uit en uit 'n uitsonderlike ervaring.

Dag 016

Ek voel nie afgesper van die wêreld in Suid-Afrika nie, inteendeel, ek het uncapped WIFI ('n voorreg wat ek nie tuis geniet nie).  Tans is daar soveel Sosiale Media, dat jy voel jy kan dit amper nie vermag om op hoogte te bly nie. Daar word so baie fotos "gepost". Oor een ding het ek geen twyfel nie: Menlopark het 'n matriekafskeid gehad.

Hierdie is om en by die tyd wat mens veronderstel is om af te skaal om op jou leerwerk te fokus. Ek noem die woord "veronderstel", want dit is selde wat gebeur. Die realiteit is dat jy steeds met al jou aktiwiteiete moet voortgaan, met 'n knaende gevoel dat jy eintlik jou tyd voor die boeke moet deurbring. Rustyd word nou tydmors. 'n Gevoel wat enige student te goed ken en 'n gevoel wat ek hierdie jaareind vryspring.

My eksamenstres word vervang met ET-stres. Maar in hierdie "blockbuster" (ongelukkig nie deur Steven Spielberg nie) is ek die vreemde wesen. Ek het ook geland op 'n ander planeet en is aangeneem deur vriendelike vreemdelinge. Alhoewel dit nie my doel is nie, weet ek ook ek moet my vlug vind om terug by die huis te kom. Ek kan wel nie fietse laat vlieg nie en ek het dit ook al 'n paar keer reg gekry om huistoe te bel. H-P die E.T. Die stres wat ek hier ervaar is dié van 'n nuwe taal, 'n nuwe land en dan ook natuurlik 'n nuwe gesin.

My Regisseur hou egter die lysels styf vas en het nognie my karakter in gevaar en bedreiging gedompel nie. Ek lees elke aand Sy notas en toneelaanwysings, om te verseker ek speel die rol wat Hy vir my uitgelê tot my volle potensiaal.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 013

Vryheid is een van die grootste voorregte wat mens vir 'n kind kan gee. Dit is ongelukkig nie altyd moontlik in Suid-Afrika nie. As gevolg van omstandighede word ons vryhede soms effens ingeperk. Vandag was so 'n vrye dag. Ek kon vandag vryheid in my onafhanklikheid geniet. Duitsland se veiligheid en natuurlik die baie goeie publiekevervoer-stelsel maak dit moontlik dat jy op jou eie by enige plek kan uitkom. Ons, ek en Jacob, is vandag in die naaste goot klein-stad afgelaai, Hildesheim; daar het ons te voet by verskillende winkelsentrums 'n draai gemaak. Van daar af is ons na die busstop, maar aangesien die bus te laat sou kom het ons besluit om eerder na die Bahnhoff te stap. Daar het ons per trein, tot by die buurdorpie van ons woondorp gekom. Die laaste stuk het ons weer te voet afgelê. Hierdie is alles gedoen, sonder bekommernisse of ons veilig is of op die regte pad is, want die goeie ding van treine, busse en paaie is: daar kom altyd nog een.

Verder was ek ook  die aand by 'n kooroefening saam met die Tannie. Dit is 'n gospelkoor, wat oor die algemeen Engelse en Afrika gospelliedere sing. Ek het al die pad na Duitsland gereis om hier Sotho te kom sing. Die kooroefening is egter baie lekker, en ek geniet dit onder die koormense. Dit voel soms regtig daar is 'n internasionale taal van musiek.

Toe ek moeg en honger by die huis aangekom het, het die Oom vir ons 'n broodbord met kase, vleise en meer uitgelê. 'n Baie goeie manier om my bloot te stel aan verskillende onbekende produkte. Dit was oor die algemeen 'n aangename dag, maar - Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 011

Vandag was 'n goeie dag gewees. Elke wolk het tog 'n silwer randjie, vandag se silwer randjie, was die silwer randjie. Die son het vir die eerste keer in dae deur die wolke gebreek om ons te seën met 'n helder gloed. Alhoewel dit nog hier op die bodem koud bly, het my gesig gedans in die warmte wat die son beloof.

Ons was vandag by 'n wildpark gewees. Hierdie keer, 'n groter een. My gasouers wou my die sogenaamde Duitse "Groot Vyf" wys. Om eerlik te wees het ek die diere fantasties gevind, aangesien hulle totaal en al vreemd was. Van die vyf het ek net vier besigtig: die wolf, die elk, die lynx en die Europese bison. Die bruinbeer was egter vandag skugter en het ons nie die voorreg gegun om hom te aanskou nie. Aan die einde van ons besoek het die wolke weer begin saampak, maar die reën het gelukkig weg gebly.

Ek hoop die taal kom aan, want dit is nie asof ek minder praat nie. Al is ek nie heeltemal seker wat ek besig is om te sê nie, sê ek dit nogsteeds. Dit gaan meer as 'n vreemde taal vat om my stil te hou.
Ek vind elke dag iets nuuts oor Duitsland uit. Of ek 'n aanname maak, tot 'n gevolgtrekking kom of as iemand iets aan my vertel, sien ek alles as waarnemings van die Duitse volk. Ons klas het Vrydag Sport gehad. As ek die klas as 'n steekproef van die Duitse jeug kan neem (wat ek weet nie heeltemal korrek is nie) het ek tot die gevolgtrekking gekom dat die kinders in Duitsland nie so liggamlik gefokus en gebou is soos daar in Suid-Afrika nie. As gevolg van die feit dat ons in Suid-Afrika aan baie sport deelneem lyk baie van ons kinders fisies goed, en die wat nie doen nie wil graag. Ons het Rugby spelers wat dag na dag in die gym is, atlete wat daagliks hardloop, hokkie, netbal en vele meer om ons kinders goed te laat lyk. Die seuns hier is almal of baie maer (soos daardie mense wat nie vet word nie) of redelik bonkig. Dit is ook moontlik dat ek dit net so beleef het.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 007

'n Week gelede, ongeveer hierdie tyd het 'n vliegtuig opgestyg. Onder vele andere het ek daar gesit, oppad na die onbekende, met 'n tas vol klere en 'n hart vol verwagting. Dit is nou al 'n week later en alles voel steeds vir my besonders onbekend.

In die huis is dit eintlik heel normaal, neem ek aan, elke huis dink egter hoe hul maak is die norm. Hierdie huis se norm verskil wel van ons huis s'n. Dit is nie groot verskille wat dadelik gemerk word nie. Dit is die reëls van die huis wat mens so stadig maar seker optel, soms word dit aan jou genoem, soms gesê en soms word dit gemerk aan lyftaal. Mens leer taamlik vinnig lyftaal lees as jy in 'n land is waar jy nie heeltemal die taal magtig is nie. My "Escape plan" is natuurlik om net my kop te knik en rustig te lag asof ek die gesprek wat die mens met my het 100% verstaan.

Ek het vandag my eerste toets in Duits geskryf...wiskunde. Alhoewel Graad 9 wiskunde nie besonders moeilik is nie, raak dit baie interessant as jy nie heeltemal weet wat gevra word nie en as jy eers uitvind, nie weet hoe die onderwyser die antwoord soek nie. Die feit dat ek nie 'n sakrekenaar byderhand gehad het nie, het ook nie dinge vergamaklik nie.  Ek het my toets heel laaste van almal ingegee en wat ek daar geskryf het is ek self nie heeltemal seker nie. Ten minste het ek probeer.

Die weer hier is uiters Brits. Die son het nie vandag een keer deur die digte wolkbank gebreek nie.Dit het byna ook die heel dag liggies gereën. Nie genoeg om jou swaar te hinder nie, maar net die regte hoeveelheid om jou te irriteer. "Mense" sê dit is die Europese weer wat jou vang, ek glo hulle. Dit is nie regtig dat die weer jou sleg laat voel nie, maar as jy enigsins ongelukkig voel, voel dit asof die hele hemelruim jou gevoelens reflekteer. Binnekort verval jy ook in 'n grys, koue, liglose wese - soos van die mense in Duitsland.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 005: Skool

Vandag in Suid-Afrika was die begin van die vierde en laaste kwartaal. Klasse het heelmoontlik met gesprekke oor die kort vakansie gegons en vriende het mekaar gegroet asof hulle mekaar jare laas gesien het. In Duitsland was vandag net nog 'n Maandag, maar vir my was dit my eerste Duitse skooldag. 

Dit is nou herfs in Duitsland. Dit voel nie so nie. Oppad na die bus het die gras gekraak soos wat dit in die koue nag wit geryp is. Die bus was half agt daar gewees, vol Duitse kinders in baadjies, musse en serpe. Na ongeveer tien minute het ons by die skool uitgeklim. Kom ek verduidelik die agtergrond van die Duitse skool waar ek tans is. Die skool is 'n " ko-oporative gesamschule" wat basies beteken dat dit al drie die Duitse skoolsisteme bevat. Die skool is verdeel in drie sisteme volgens akademie: Die Gymnasium, Real en dan die Hauptschule. Jack is in die Realschule-deel en ek is saam met hom in Graad 9.

Die klas verkeer in redelike chaos, as die onderwyser nie daar is nie. In hierdie skool het hulle net drie periodes per dag,wat elk omtrent twee ure lank is, met 'n pouse tussen in. Die dag het begin deur ek wat myself voorstel as Hans-Peter uit Suid-Afrika en die kinders wat vir my lag. Dit was so erg dat een kind homself moes verskoon om klaar te gaan lag in die gang. Vir een of ander rede vind die Duitse jeug 'n wit Suid-Afrikaner, uit Afrika, wat Duits praat met 'n Afrikaanse aksent hoogs onwaarskynlik. Dit maak my dag meer interessant.

In die eerste periode het ons 'n mengsel van LO en Besigheids gehad, wat my nie verskriklik geinteresseer het nie, ongeag in watter taal dit aangebied sou word. Die tweede periode was egter beter - Geskiedenis, om meer spesifiek te wees: Die Tweede Wêreldoorlog. Die wêreld maak baie aannames oor hoe die Duitsers hierdie sensitiewe geskiedenis van hul hanteer. Die realiteit is dat hul dit presies dieselfde doen as ons in Suid-Afrika en, as ek 'n aanname mag maak, oor die res van die wêreld. Vir helfte van die periode het die leerders mondelinge gedoen oor die invloed van propaganda in Hitler se Dritte Reich, en vir die res van die tyd het ons n video gekyk. Die ooreenkomste met 'n graad nege Geskiedenisperiode by meneer van Helsdingen was deurentyd daar.

Ons het die laaste periode af gehad so ons was weer half twaalf by die huis gewees. As jy af het kan jy waai.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 004

Vandag was my eerste Sondag weg van die huis af. Mense sê dat Sondae die swaarste dae is om nie by jou familie te wees nie. Alhoewel ek nie heeltemal seker is wie die "mense" is nie, is hulle vir een of ander rede reg. Ek sal dit nie al as heimwee beskryf nie, maar daar is al meer 'n gevoel van verlange as die vorige dae.

Ek dink dit kan toegeskryf word aan 'n paar dinge. Die mense doen presies wat ons doen op 'n Sondag, taamlik min. Dit gee mens 'n bietjie tyd om te dink en voor jy weet begin jou gedagtes na die mense by die huis dwaal. Ons het wel vandag iets gedoen.

Dit was vandag nege grade...maksimum. Dit het ek verwag,maar die vreemde ding is dat die lug potblou is en die son helder skyn. Ons was by 'n wildpark, wat meer eintlik 'n dieretuin is met groot kampe. Daar was 'n paar diere wat ek nog nie voorheen besigtig het nie. Ek het regte takbokke gesien, veelkleurige fisante, koeie (wat meer hare het as meeste mans in Duitsland), 'n wasbeer en natuurlik Asterix en Obelix se aandete...wildschwein. Die Duitsers hanteer hulle diere anders as die Suid-Afrikaners. As Abby, die hond, byvoorbeeld saam ons gaan stap, word daar vir haar gewag, niks van ruk en pluk aan 'n band nie, jy wag. Dit is nie dat ons in Suid-Afrika nie ons diere met respek hanteer nie, maar hier voel dit vir my die diere is werklik 'n mens in die gesin.

Ons het vandag gegrill (Direk vertaal sal dit as braai geklassifiseer word). Dit was baie lekker, maar dit was nie heeltmemal Suid-Afrikaans nie. Die vleis hier smaak effens anders, nie sleg nie...net anders. Christiane se broer was hier gewees vandag en hy is een van die mense wat nie veel oor Suid-Afrika weet nie. 'n Goeie bewys dat die mense wat dink, dat ons almal nog baie primitief in Afrika leef, wel bestaan.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie.

Dag 003

Dit is tegnies my derde dag in Duitsland. Die uitdaging lê nie in die feit dat jy 'n nuwe lewe moet lewe nie, maar in die feit dat jy jou ou lewe moet lewe in 'n plek wat totaal anders is as wat jy gewoond is. Duitsland is wel nie Mars nie, hier bly normale mense wat dinge net anders doen.

Dit is die klein goed wat mens agterkom wat aan die begin 'n redelike groot verskil maak.
Die eerste paar aanpassings:

1. Op die oomblik is ek besig om redelik te sukkel met die feit dat die sleutelbord (keyboard) in Duitsland anders is as die in Suid-Afrika, 'n sogenaamde QWERTZ keyboard.
2. Die mense hier ry aan die verkeerde kant van die pad. Hulle redeneer natuurlik dat dit die regte kant is, maar daar is geen manier dat 'n mens aan die linker kant moet sit en bestuur nie. Dit maak eenvoudig net nie sin nie.
3. In Duitsland mag jy net lekker gebruik as jy oor kos praat (Dit is glad nie lekker nie)

Ek ondervind ook verdere uitdagings:
As uitruilstudent wil mens graag hê dat die mense kan sien jy is vreemd en verlore, en dan mooi stadig en rustig met jou praat. Daar ontstaan egter 'n probleem as jy meer Duits voorkom as helfte van die Duitse populasie. My naam is Hans-Peter Fechter, dit is so Duits as wat kan kom. Dit is so Duits dat die duitsers vir my lag en sê ek het 'n kommon naam. Buiten my naam is my voorkoms ook 'n probleem. Ek het in my kort drie dae met 'n skok besef dat Duitsers een van twee kleure is: Baie wit of baie rooi. Ek, ongelukkig, is albei en met my rooi hare lyk ek ongelooflik duits.

Duitsland is nietemin steeds 'n pragtige plek. Dit is herfstyd hier en die horsison word geverf met skakerings van warm rooi, geel en oranje. Dit reën baie en die wêreld is groen. Die plekke is baie oud. Hannover fier hierdie jaar hul 1200ste bestaans jaar, en as ek by die huis uitkyk sien ek die kasteel van die prins van Hannover, 'n lid van die oudste oorblywende koninklike familie in Europa.

Duitsland is nie Suid-Afrika nie

Dag 00

Die dag voor mens weggaan is net `n frustrasie. Ek is nou al moeg vir mense totsiens gese, dit is vir my heeltemal te emosioneel. Ek hoop darem hier is mense wat agterbly wat my gaan mis, maar ek glo so. Ek los `n paar goeie mense in Suid-Afrika om hopelik `n paar nuwes te gaan ontmoet.